KópavogsleiraX

Máni trúði ekki sínum eigin augum. Sól var vöknuð á undan honum. Hún var búin að skófla í sig hafragrautnum og var líka búin að sporðrenna brauðsneið með osti og síld. Hún sat þarna brosandi og það geislaði af henni eins og sól í heiði. Fyrir framan hana var fagurrautt epli, næsta fórnarlambið til að fara upp í munn og niður í maga! Sól sönglaði.

Máni nuddaði augun, jú, þetta var satt. Systir hans sat þarna ljóslifandi eða öllu heldur glaðvakandi. Alveg síðan hann mundi eftir sér hafði Sól verið hin mesta svefnpurrka. „Ertu ekki örugglega hress?“ „Jú, hvað sýnist þér?“ svaraði Sól. Máni klóraði sér í höfðinu, skóf síðan afganginn af hafragrautnum úr pottinum og náði sér í mjólk.

„Hvað eigum við að gera í dag“ spurði Máni tómlega. „Ég held ég fari í sund“, sönglaði Sól. Satt að segja saknaði Máni Neskaupstaðar. Hann saknaði Sigga og Valþórs, en þó einkum Hallsteins. Þeir voru alltaf eitthvað skemmtilegt að bauka. Það var nóg að gera í Neskaupstað. „Ég nenni ekki eina ferðina enn í þessa laug, ég fer að fá sundfit.“ Máni skoðaði fæturna á sér íhugull. „Ég vil vera í stígvélum og gera eitthvað almennilegt. Það er ekkert hægt að gera í þessum Kópavogi.“ Sól varð alvarleg, hugur hennar hvarflaði til krakkanna fyrir austan: „Við eignumst vonandi vini þegar við byrjum í skólanum og svo held ég að ef við leitum vel finnum við kannski gott stígvélaland hérna einhvers staðar.“

Og það gerðu þau svo sannarlega. Þau komust í þvílíkt stígvélaland að Máni hafði vart komist í annað eins. Hann tók gleði sína á ný. Sól teiknaði myndir í sandinn með priki, en Máni lék sér þar sem vatn seytlaði eftir yfirborðinu. Þetta ver eiginlega ekki sandur, heldur rosalega þétt drulla. Það var þungt að hreyfa fæturna. „Kannski er ófreskja þarna niðri sem ætlar að soga okkur að sér“, sagði Máni ógnandi. Sól kippti sér ekki upp við þessi orð og hélt áfram að teikna. Svo skrifaði hún með stórum stöfum: Hér býr Kolla krakkasuga og stakk prikinu niður þar sem inngangurinn til hennar átti að vera. „Viltu ekki líta til hennar Máni?“ „Jú, endilega. Kannski gefur hún mér sandköku“, sagði Máni hlæjandi og gerði sig líklegan til þess að fara að moka með prikinu. Þá sá hann skyndilega einhvers konar hrúgald í sandinum og annað og annað. Þetta var úti um allt. „Sérðu Sól, er þetta ekki hár af Kollu?“